Meestal kom ik met wat zure stukjes in Lyceum Nieuws. Nou vind ik dat zelf nog redelijk begrijpelijk, omdat er vrij veel mis is in ons onderwijs, zodat er aardig wat valt te kankeren. Voorlopig zal ik dus nog wel in staat zijn wat van die citroenen te produceren.

Het leuke is dat je je hart weer eens kunt luchten en dat je dan anderen weer aardig op de kast kunt krijgen. Ik blijf daar trouwens op rekenen.

Maar nu, vlak voor de vakantie, eens wat anders. Bij elkaar werk ik nu zo’n 34 jaar in het onderwijs (Huishoudschool der OLM, De Marke, Schuttersveld en nu dus Het Stedelijk Lyceum) en heb ik dus al heel wat leerlingen zien voorbij trekken, hoewel ik niet die hele periode voor de klas heb gestaan.

Dit jaar maak ik dus de leerlingen van de ISK mee en als gevolg daarvan merk ik dat ik de laatste jaren aardig wat bedrijfsblindheid heb opgelopen.

Ik had de indruk dat alle leerlingen zo’n beetje hetzelfde zijn. Laat ik het wat overdrijven: altijd lui, brutaal en niet te motiveren (goede uitzonderingen natuurlijk daargelaten).

Op de ISK ervaar ik hoe leuk en spontaan kinderen nog kunnen zijn. Ze zijn beslist niet zo tegen mij omdat ik toevallig locatie-directeur ben. Ze zijn gewoon zo.

Ik heb een paar lessen mogen bijwonen en dan zie je pas hoe gemotiveerd deze leerlingen zijn en dit ondanks hun verschrikkelijke achtergronden.

Toevallig was ik erbij toen een collega na aan lange periode van afwezigheid als gevolg van een ziekte thuis weer naar school kwam. Als je dan het echte, ongespeelde medeleven van deze kinderen ziet, die zelf vaak al zoveel hebben meegemaakt, dan schiet je moed bijna vol.

Het komt bij ons , net als op andere vestigingen, voor dat een docent afwezig is. Het is vaak mogelijk dat de klas dan aangeeft dat dat geen probleem is, omdat ze heel goed weten wat ze moeten doen en daarvoor gaan andere docenten nodig is. Ga je dan even later kijken dan is iedereen lekker bezig en helpen leerlingen elkaar waar dat nodig is.

Wanneer er bij het vak verzorging gekookt is dan heb ik vaak de indruk dat ze er zo enorm trots op zijn dat ze jou ook willen laten zien en willen laten proeven wat ze gemaakt hebben en het liefst geven ze jou ook nog het grootste en lekkerste stuk pannekoek of taart.

Wanneer een docent jarig is weten ze daar ook vaak heel wat leuks van te maken. Tevoren worden tekeningen, brieven of foto’s gemaakten vervolgens op de grote dag aan de jarige aangeboden.

Natuurlijk zijn het niet allemaal lieverdjes en gaat er ook wel eens wat fout, maar toch is het een verademing om te ontdekken dat er echt nog aardige kinderen bestaan.

Dat wou ik jullie voor de vakantie nog even laten weten.

Wie kan mij helpen mijn prangende vraag op te lossen:Wat doen wij in Nederland nu zo fout, waardoor zoveel kinderen zijn, zoals ze nu zijn?

Of mag ik dat niet vragen?